پيشينه تاريخي
از پيدايش و بناي شهر سنندج زمان زيادي نمي‌گذرد. در سال ۱۰۴۶هجري قمري سليمان خان اردلان به انگيزه نظامي و ايجاد مركزيت سياسي براي حكومت، هسته اوليه سنندج را برروي تپه‌اي در كنار روستاي «سينه» بنا نهاد. اين شهر تا سال ۱۳۴۰ داراي حالتي از شهرنشيني ايستا و طبيعي بوده‌است؛ ولي از اين دوره به بعد شهر از حالت ايستايي شهرنشيني خارج شده و وارد مرحله شهرنشيني سريع مي‌شود.[۱۵]
به طوري كه از اين دوره تا سال ۱۳۵۷، رشد كالبدي شهر معادل دوره ۳۵۰ ساله تاريخ شهر بوده و جمعيت آن نيز دو برابر گرديده‌است. از سال ۱۳۴۵ به بعد بيش از ۸۰۰ هكتار از زمين‌هاي كشاورزي روستاهاي حاجي‌آباد، عباس‌آباد، شريف‌آباد، كميز، فرجه، كاني كوزله، قراديان، چهارباغ، قطارچيان و دگايران به محدوده شهري ملحق شده‌اند، ضمن آنكه اراضي كشاورزي روستاهاي گريزه، نايسر، دوشان، حسن‌آباد، خانقاه و قشلاق هم مورد هجوم واقع شده يا تغيير كاربري داده شده‌اند
برچسب: ،